Identiteitcrisis??

Moederdag 2017.. Gelukkig werd ik dit jaar niet gewekt door het brandalarm omdat de croissantjes aanbrandden in de oven.

Maar wat hadden Wilco en de meiden een heeeeerlijk ontbijtje gemaakt met de daar bijbehorende kadootjes; een vlinder- en insectenhotel! Omdat ze weten dat ik enorm druk kan zijn met alles wat onze natuur ons biedt.

Ik werd wakker ergens rond de klok van 6.30 uur, van de kieviten en de grutto’s die druk in weer zijn boven de weilanden. Ik vroeg me af waarom ik daar nu wakker van moest worden, want papa en de meiden hadden toch met mij afgesproken dat ik niet voor hun er waren er uit mocht komen? Wakker wordende… gingen de werkzaamheden al door m’n hoofd.. wat moest ik ook allemaal weer doen? Nog zoveel! Maar een deel werd gedaan!

Ik dutte weer in, heerlijk onder het warme dekbedje met het raam wijd openstaande en de zingende vogelkoren op de achtergrond en het was ergens verder op de ochtend toen ik ergens achter in mijn slaap gestommel op de trap hoorde.. en een warm gevoel trok door m’n lijf heen en het wekte me.
Daar kwamen ze binnen, met een brede glimlach stonden ze daar in de deuropening en wat voelde ik me trots!
Eerst m’n ontbijtje ( eer het koud werd) en daarna de kadootjes, een knuffel, kus en een gezegend gevoel!

Maar m’n onderbuik zei me dat ik er uit moest.. m’n andere kindjes wachten op me! M’n Spruitjes!!
M’n yoghurtbroek aan, zonder make-up, m’n krullen rechtop staande in de wind en op de klompen naar m’n hok.. zoooo vrouwelijk!

En wat doen die gekke Spruitjes het goed!
Laat gespeend, met 7 weken, om alle weerstand van papa en mama mee te krijgen, half wild in m’n hok komende.. Menn!!! Komt dat goed??
Het komt goed!

Weer op mn emmertje zittende in het hok.. aanwezig zijn.. me zelf opnemende in de massa duiven, de duiven mij opnemende.
Een deurbel, voedertijd. Iets nieuws wat ik dit jaar heb geïntroduceerd. Maar na 3 dagen kenden ze dit nieuwe fenomeen.
Een hele grote ren, middels een tentframe met voilierenet. Ook iets nieuws… maar zo goed bevallen!
Deurbel… en toen alle duiven de ingang van m’n hok konden vinden ging het net er af.
Na één week los, was ik nog geen duif kwijt van mijn loft.

De Spruitjes en ik werden steeds meer closer, ondanks dat het langer duurde dan andere jaren. Heel even dacht ik dat het niet meer zou goed komen.. dat ze niet meer op mijn schouders zouden vliegen, niet meer zouden reageren op mijn stem. Niet meer een kusje zouden komen geven.
Met engelen geduld en respect voor elke duif heb ik het toch voor elkaar gekregen.
Of ik er iets aan heb? Dat ze op mn hoofd komen zitten?
Wellicht niet.. maar het geeft mij zoveel vreugde in het hok!

Ooit een kus van een duif gehad??

Elke dag weer een goede reden om het hok in te stappen!

Krabben, stofzuigen, dweilen, voer, grit, loslaten, badderen, verduisteren. Een verrekte hoop werk… Maar die paar kusjes!!! Die liefde die ik krijg.. ik kan het u niet uitleggen hoeveel dat in mij losmaakt!
En ja.. ik wil aankomende jaar wederom keihard vliegen, eigenlijk nog harder… maar dat kan alleen met de volledige inzet van mij en mijn Spruitjes. En als we ons samen gelukkig voelen, moeten we zeker heel dicht bij kunnen komen!

Verduisteren? Zooo onnatuurlijk.. maar met mijn “even” jongen doe ik dat. Op een zo “natuurlijke” manier als mogelijk is. Dus ik doe een uur over het verduisteren en zet mijn wekker om het op te heffen.
Wallen dus… enorme wallen!
Soms vraag ik me wel eens af.. waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?
Maar alleen de deurklink aanraken, het daarna openen van mijn hok. Mijn spruitjes te zien dat ze blij zijn om me te zien… of ze nu blauw zijn, schimmel, zwart, kras of wit… ik denk dat er weinig mensen zijn die met zoveel blijdschap het hok binnen stappen als ik doe!
Elke duif observeren, wat doet het? Wat is het gedrag? Hoe worden we samen een team?
Hoe kunnen we samen genieten? Hoe creëren we samen een sfeer?
Hoe komen we samen daar?
Wat een genot!

Heel veel vragen kreeg ik, hoe ik toch die gekke duiven op mn hoofd krijg.
Ik vraag me wel eens af… hoe kan het toch dat een ander dat niet voor elkaar krijgt?

Ik schreef het eerder, vertelde het al menig maal..
lk laat me alleen maar opnemen in de groep.. ik ga zitten op een emmer, krukje, midden in de stront op de grond of wat dan ook… en laat de duiven naar mij kijken.. ik kijk naar hen.
Ik pak geen enkele duif vast.. never noooit!
Ik laat ze me vertrouwen… hun natuurlijk nieuwsgierigheid zegevieren.
Honger? Ik laat geen enkele duif op honger naar me toe komen.

Uitdagen… is het toverwoord.

Jonge duiven daag je uit…. die leg je niets op. Met wederzijds respect elkaar prikkelen.

Afgelopen week zei iemand me dat vrouwen er veel beter in zijn dan mannen.
Maar afgelopen week zei ook iemand me dat ik een halve man ben hoe ik in het leven sta.
Over beide uitspraken moest ik even nadenken.

Stel.. stel dat vrouwen er beter in zijn om jonge duiven te doen… waarom krijg ik die dingen dan op mn kop als ik half man ben?
Dat ik mannelijk denk weet ik al heel lang ( heel m’n leven zo’n beetje) , ondanks dat ik toch verrekte vrouwelijk kan zijn. ( heb ook best wel vrouwelijke kenmerken toch?)
Dat ik duiven op mijn kop krijg weet ik ook al een paar jaar!
Dat vrouwen me soms uitkotsen, weet ik ook, waarom is me altijd nog de vraag al heb ik een donkerbruin vermoeden.
Dat mannen me kunnen intimideren, weet ik ook, waarom is me ook de vraag.. Moet ik nou ook echt haantjes gedrag gaan vertonen?

Soms voel ik me een beetje tussen wal en schip in…

Ik ben vrouw, maar moet ook ballen hebben.
Als ik ballen heb.. is het vreemd… want ik ben toch vrouw?
Altijd tussen de mannen en vrouwen in… ik word gek!!
Ik denk dat ik tot het geslacht “het” behoor…

Binnenkort word ik 40…
Ja inderdaad.. 40..
Met alle wallen van “natuurlijk” verduisteren… lijk ik wel 50!
Maar als ik daarmee 100 kan worden… wie doet me wat?
Ik voel me er zooo happy bij!

Maar ik zat me zo eens te bedenken..
Es… wie kan jij nou (buiten je familie om) s nachts, wanneer en waar ook bellen als je in de shit zit zonder dat je je bezwaarlijk voelt? Waar kan je onvoorwaardelijk terecht?
Ik kom op 7 personen.. 1 vrouw en 6 mannen.
Ik tel ook een ruim 60 jonge duiven..

Ben ik dan voornamelijk mannelijk en een beetje vrouwelijk?
Ben ik dan een vrouw met ballen of een halve vrouw?
Ben ik dan een duif?

Het zijn mijn echte vrienden!

Zij accepteren mij onvoorwaardelijk, hebben geen oordeel over mij!
Zij kennen mij zoals ik ben.
Zij nemen mij op in hun leven.
Bij deze mensen en niet te vergeten.. m’n duifjes… kan ik mezelf zijn… gewoon IK!
IK.. met al mijn tekortkomingen..
Maar ze nemen me zoals ik ben…
Vrouwelijk of mannelijk… het maakt ze niet uit!

Mn duifjes… gaan op mijn koppie zitten..
Mn man zoent me intens..
M’n kinderen omhelsen me en zeggen dat ik de allerbeste- en liefste moeder ben..
M’n vrienden nemen me gewoon … gewoon zoals ik ben en we maken plezier..

Mn identiteit??

Ik ben Esther!
Ik ben wellicht anders dan de algemene opinie voorschrijft..
Voel me vrouw.. gedraag me misschien als een man.
Ben een echtgenote, een moeder en een vriend!
Ik ben een vrouw die haar mannetje staat!

Heb plezier op een manier die door een ander wellicht afgekeurd wordt omdat ik ben wie ik ben…maar ze weten niet wie ik eigenlijk ben…

Niets anders dan u… gewoon me zelf!
Ik ben Esther!