Hersenspinsels

Om maar gelijk met de deur is huis te vallen, het kon hier allemaal ietsje beter.

Vrijdag is Wilco afgevoerd met de ambulance naar het ziekenhuis met de verschijnselen van een herseninfarct of TIA.

Het is niet mijn favoriete onderwerp om over te schrijven, maar er gaan al de wildste indianenverhalen rond, dus dan schrijf ik het maar in mijn verhaal… het echte verhaal.

Vrijdag was ik op weg naar huis, toen ik een sms ontving van Wilco. Of ik hem even wilde bellen, want het ging niet zo goed. Eenmaal aan de telefoon bleek het helemaal niet goed te gaan, zijn linkerbeen wilde niet meer, zijn arm niet en zijn mond deed raar. De avond er voor had ik hem nog gevraagd om vrijdag morgen naar de huisarts te gaan, omdat hij de laatste tijd extreem moe was. Maar hij was niet geweest, want t zal met een paar dagen wel over zijn… Toen ik dit verhaal hoorde dwong ik hem de dokterspost te te bellen en mijn gaspedaal werd ingedrukt om zo snel mogelijk thuis te zijn. Iets later belde ik hem terug en was de huisarts al bij ons thuis en de ambulance onderweg.

Niet veel later was ik thuis, trof de huisarts en een paar tel later de ambulance met gillende sirenes. Wat er in die paar minuten allemaal is gebeurd, weet ik niet meer zo goed , alleen dat ik vroeg of er spullen gepakt moesten worden. “ Doe maar” zei de huisarts. Heb zo wat gegrepen in een blinde waas van adrenalineshot en schrikmoment. Toen ik een paar tel later weer beneden was, was de ambulance ondertussen alweer met sirenes vertrokken.

Ik overlegde snel met de meiden wat ze wilden, ergens heen of thuis blijven. Ze verkozen thuis te blijven en we spraken af telefonisch contact te houden. Ik stapte weer in de auto en probeerde midden in de spits door middel van zeer agressief rijgedrag iedereen aan de kant te duwen.. ik moest erdoor! In Zwolle aangekomen, op spoedeisende hulp, trof ik gelukkig een rustige en alles over zich heen komende Wilco aan. Diverse testen werden gedaan, bloed afnames, scans en weet ik veel wat allemaal. Gelukkig kwam de neuroloog een tijd later vertellen dat de heer Bultman geluk had, dat er geen grote bloeding aanwezig was, deze was niet te zien op de scan. En ook langzamerhand kwam er weer gevoel en beweging in het been en de arm.

Verdere onderzoeken zouden na het weekend gaan volgen, het leek een TIA te kunnen zijn geweest, maar ook dat was nog niet uit te sluiten.

Na een overigens zeer gezellig en leuk gesprek over van alles en nog wat met de neuroloog werd hij naar de 48 uur bewaking gebracht, toeters en bellen aangesloten en daar lag hij dan en daar zat ik dan. Eigenlijk beiden helemaal beduusd en overrompeld door hetgeen er in een paar uur gebeurd was. Het was best prettig dat tegenover Wilco een dorpsgenoot lag, welke een dag ervoor ook was opgenomen. Voor de man minder leuk natuurlijk, maar het gaf op de één of andere manier wel een beetje rust en afleiding.

Toen ik ’s avonds weer thuis kwam waren de meiden ondertussen door vrienden opgehaald en bleven daar ook slapen. Hadden ze beetje afleiding na een enerverende dag. Zelf eenmaal helemaal alleen in bed, in een leeg huis na alle zorgen, nee dan slaap je 1-2-3 niet. De gedachten zijn dan bij heel andere dingen als slapen!

We zijn nu 48 uur verder en een paar hectische dagen achter de rug. Het is nog niet bekend wat er nu loos was, volgens de arts lijkt het een licht infarct te zijn geweest maar dat wordt maandag verder onderzocht middels een MRI-scan. Verder krijg hij maandag onderzoeken aan zijn hart en vatenstelsel omdat hij al een verleden heeft op dat gebied.

Het gevoel is allemaal weer terug, er is nog lichtelijk krachtverlies en hij maakt momenteel weer een opgeruimde indruk.

Sinds vandaag ligt hij op een andere kamer, is ook veel rustige want op de bewaking ligt het vol mensen welke hersenbloedingen en andere neurologische aandoeningen hebben gehad, vol toeters, bellen en gerinkel.

Dat hij geluk heeft gehad, beseffen we allebei erg goed. We hebben in die paar dagen een hoop ellende al gezien wat er ook had kunnen gebeuren. Heel trieste gevallen.. en dan besef je erg goed, dat deze mensen ook gewoon met hun ding bezig waren en dat in een fractie van een paar seconden ineens de wereld helemaal op de kop staat! Ineens konden ze niet meer praten, waren verlamd en begrepen ze het allemaal niet meer. Een luttele seconde… en weg zijn de plannen en ideeën!

Het gaat nu dus een stuk beter en ik verwacht dat Wilco aankomende week weer thuis komt. Met een arsenaal aan medicijnen en adviezen, maar ik weet zeker dat het allemaal weer goed gaat komen!

Op dit moment ben ik dus even man- en vrouw des huizes. Het is druk, maar kan het allemaal overzien. Drie telefoons rinkelen de hele dag, ik kan ze niet allemaal beantwoorden. Er komen dingen op me af waar ik voorheen niet mee bemoeide omdat het Wilco zijn pakkie an was. Neem nou het schema van de containers! Daar moet je voor gestudeerd hebben zeg. Papiercontainer, GFT, grijze container, elke week wel op een bepaalde dag een kleur.. Ik hoor u denken…. dan kijk je toch even naar de buren.. ook dat gaat beetje moeilijk hier en ze komen hier al erg vroeg ’s morgens. Maar ik ben er achter… in mijn outlook staat voor dinsdagavond “grijze container aan de weg zetten”!

De kinderen zijn erg dapper! Ze hebben papa afgevoerd zien worden met de tatutatuambu, dat is niet niks. En hebben ook de ellendige gevallen gezien op de bewaking. Maar ze houden zich erg goed en helpen mij ook met allerlei klusjes. Heb nog geen moment hoeven te brommen of te waarschuwen, ze begrijpen de situatie heel erg goed. Het is even met ons drietjes aanpoten en elke dag gaat weer anders als gepland, maar we passen ons aan wat komt. Ik was altijd al supertrots op ze, maar nu helemaal.

Mijn werk gaat gewoon door en ook dat hebben we allemaal onder controle. Het kan zijn dat een reactie ietsje langer duurt dan normaal, maar nu weet u waarom.

Nu is het zorg Wilco weer in goede conditie thuis te krijgen, dat is het allerbelangrijkste!

Ik wil iedereen bedanken die ons afgelopen paar dagen geholpen hebben of aangeboden hebben te helpen. Super!!

En ik heb wel eens een oproepje geplaatst voor andere zieken, nu doe ik het voor mijn eigen mannetje.. als u een kaartje wilt sturen, het adres is:

Wilco Bultman, Horsterweg 7, 8085 SZ, Doornspijk.

Weet zeker dat hij het heel erg leuk zal vinden!

Voor nu stop ik .. bezoektijd! Op naar papa!!

XX ES.