Samen…
Een bewogen week(en) achter de rug. Met werk en privé omstandigheden.
Het meest trieste overkwam mijn familie deze week, een directe naaste beroofde zichzelf van het leven. Zonder een brief, zonder een reden, vraagtekens achterlatende. Geen enkele reden kunnen vinden waarom.
Spitten, zoeken, relaties leggen, verhalen horen, maar geen enkel aanknopingspunt… Ik weet zeker dat hij zijn rust gevonden heeft, dat gun ik hem en kan daar wel vrede mee hebben. Maar voor de nabestaanden blijft er een heel groot vraagteken achter en waarschijnlijk zal de daadwerkelijke reden nooit geopenbaard gaan worden.
Soms kunnen we dingen gewoon niet verklaren of logisch beredeneren, soms moeten we dingen op ons af laten komen zoals ze komen, zonder reden, zonder een waarom, zonder uitleg.. Alleen dat is makkelijker gezegd, dan gedaan…
Voor ons nog geen vluchten deze week. Afdeling 8 start op 16 april met de eerste officiële vluchten en we hebben ook niet mee gedaan met de trainingsvluchten. Daar hebben we onze eigen redenen voor, we waren er nog niet klaar voor! We zijn pas net klaar met de hokken die we “vernieuwd” hebben, de duiven zitten er net en goed wel in. Vleugelproblemen hebben we niets aan. En meegeven om het meedoen, heeft totaal geen zin. Ja, wellicht zijn we te voorzichtig, maar het is ónze manier.
Het jonge spruitjes spul doet het erg goed, het vrouwtje is volledig geaccepteerd. Het vliegt op mn hoofd, mijn schouders en op mijn benen als ik in het hok ben. Ze zijn super vitaal en gezond en heb mijn favorietjes al genoteerd. Ik heb dit jaar, in tegenstelling tot vorig jaar, geen enkele duif die me niet aan staat. Had ik vorig jaar nog een paar enorme dwarsliggers die niet bij me pasten, dit jaar is het een mooi geheel. Natuurlijk is de ene duif de andere niet, net als mensen! Ieder heeft een karakter, open of gesloten, brutaal of iets meer timide.
Maar we zijn nu al een mooi team samen en dat gaat alleen maar sterker worden naarmate we elkaar nog beter leren kennen. En als het zover is, weten we ( de duiven en ik) precies wat we aan elkaar hebben, we voelen elkaar feilloos aan en gaan we grenzen opzoeken.
Ja, ook dit zal weer een kletspraat eerste klas zijn volgens sommigen, maar ook dát boeit me niet.. ik doe het op mijn manier!
Na mijn laatste blog, kwam er veel los. Meer dan ik eigenlijk verwacht had. Uit verschillende delen van het land kwamen er berichten, soms met naam- en toenaam,. Soms bleken de roddelkoningen-koninginnen notabene heel erg dicht bij te zijn. Dit heeft veel in ons ( Wilco en mij) losgemaakt, maar wij hebben het standpunt gekozen dat voor ons zelf te houden. Ten slotte hebben wij het ook “ van horen zeggen” en bij een confrontatie zal er merendeels een “ dat heb ik nooit gezegd” te horen zijn. Een Welles-Nietes spelletje heeft niemand wat aan en verdedigen kunnen wij ons niet. Want, zoals iemand tegen mij zei “ Als t waar is, zou je het ook niet zeggen”. Uitgepraat zijn we.
Wilco is opgestapt als voorzitter van de vereniging.
Zonder de toekomstige voorzitter te kort te doen, denk ik dat de club een goede, kundige maar vooral menselijke voorzitter is verloren. En allemaal door kwetsen… praten… misgunning. Is Wilco dan een mietje? Nee.. een held! Hij nam deze beslissing zelf, omdat hij er klaar mee was.
Voor ons samen is het hele verhaal motivatie, gekwetst tot op het bot maar elke zweetdruppel over ons voorhoofd of op onze ruggen zal dienen tot ons doel.
Ik ging deze week naar Denemarken, een mooi transport voor diverse klanten. Een transport wat voor steeds meer liefhebbers in trek ligt. Normaliter vertrek ik midden in de nacht en rijd uren lang naar plaats bestemming en ga dezelfde dag retour naar Nederland.
Maar na de laatste rit van maart, waar ik toch de neiging had om in slaap te vallen in de auto, besloot ik een keer een “testrit” te maken.
Voor april zou ik een hotel boeken in Denemarken of Duitsland en een nacht overblijven. Ik zou dan ’s avonds in het hotel een hoop werk kunnen verzetten middels mijn telefoon en computer. ’s Nachts mijn rust kunnen vinden en de volgedne dag fris en fruitig thuiskeren.
Van de week was het zover… De rust lukte… maar dat was ook het enige!
Ik was één van de drie gasten in het hotel, er was geen wifi, geen bereik voor de telefoon. Ik heb me geel en groen lopen ergeren daar, het hele hotel afgesjouwd om maar internet of telefoonverbinding te krijgen, maar hopeloos, helemaal niets. Ik dacht.. dan ga ik maar een beste borrel drinken in de bar.. maar was de enige… Dus na 1 glaasje wijn koos ik het hazenpad naar m’n kamer.Appen kon niet, bellen niet, niets kon! Drama!
Het was nog begin van de avond, net na het eten ( met drie gasten aan drie tafels) dat ik mijn bedje opzocht. Ik was er helemaal klaar mee.Ik heb me gedoucht en ben heerlijk onder een driedubbel dekbed gekropen. Eénmaal in bed, dan heb je alle tijd om na te denken… nog steeds de waarommen van de zelfmoord, de duiven, het gelul, de leuke dingen, standpunten… ik viel in slaap..
En ik droomde.. enorm!!
Ik sliep enorm vast, met mijn hand boven op de nacht kast
Ik lag te zagen en te ronken, met mn hoofd tegen het nachtkastje te bonken
De buurman van een kamer verder was ontsteld en heeft met een klacht de receptie gebeld.
Ik droomde over een groot duivenfeest met een diner
En alle liefhebbers moesten mee.
We zouden de reis naar een feestzaal in België maken
Om daar in het duivenmelkers-feestgedruis te geraken.
Een vergadering werd al vroegtijdig voorbereid
en werd door de nieuwe NPO voorzitter, Maurice van de Kruk, geleid.
De vergadering was bij hem thuis,
t was even rijden, ik was erg laat weer in huis.
Punt 1 van de vergadering was het vervoer.. Willem de Bruijn vroeg, hoe moeten we er komen?
En daar bleef de vergadering het langste over dromen.
Ton de Kovel wilde gaan fietsen, Dick de Leeuw wilde met de trein.
Gebroeders Limburg vonden het met de boot wel fijn.
Zo zaten we al uren te klassineren, het zweet liep me al een dik uur door de kleren,
Maurice had het zoveelste bakje koffie al in geschonken en nog steeds was de zaak niet beklonken.
Totdat Gert Jan Beute een prachtidee kreeg, waardoor er een hard “Hoera” opsteeg.
“ Met het vliegtuig!” riep hij met een gil, de hele meute was even stil.
Totdat Gerard Koopman zei, met zn hoofd vuurrood,
“ dat is lang niet van gevaar ontbloot”
Op dat moment kwam Max van der Zwaag van de WC
“ Met het vliegtuig?” zei hij, “ daar doe ik niet aan mee!”
“Ja”, zei Wijnand Lokhorst, “ Alles goed en wel, maar hoe komen we aan een vliegtoestel?”
Dirk Verleun zei: “ Ik heb nog wel wat planken en latjes in mijn schuur” “ Ik flans zo iets in elkaar en het is niet duur!”
“ Dan ben ik gelijk mijn rotzooi kwiet”, maar de anderen zagen dat zo niet.
Falco Ebben schreeuwde toen vol vuur: “ Die dingen zijn toch wel te huur?”
“ Niks ervan” snauwde Klaasje Beute “ Veels te duur!”
Totdat George Theizen op de voorste rij met een lange uithaal zei:
“Wat zitten jullie nou te malen? Kunnen we toch gewoon subsidie voor gaan halen?”
Nou dat vond iedereen wel best en waren we eindelijk uitgekletst.
Zo zouden we dus een vliegtuig gaan huren, maar wie moest dat ding dan toch besturen?
Marcel Sangers was helper in nood, hij wilde wel dienst doen als piloot. Hij hield wel van een avontuur, dus hij wilde graag achter het stuur.
Maar dat kon Chantal niet echt verdragen en vroeg hem of het hem in de kop was geslagen. “ Wat zou jij van een vliegtuig weten? Daar heb jij toch totaal geen kaas van gegeten?”
Maar Marcel trok zich daar niks van aan. “ Ik heb altijd al eens willen zweven, zo’n kans krijg ik maar 1 keer in mijn leven!”
Arnoldus Poessenauw werd de man van volledig onderhoud, uit veiligheidsoverwegingen goed beschouwd.
Jan Hoogland zou de volledige vliegroute uiteenzetten en zou remmen als Marcel niet op zat te letten.
Andre van de Wiel wilde uit goed fatsoen, niet voor de anderen onder doen.
Hij zei, “ Als Marcel niet teveel gaat zwenken, zal ik iedereen een borreltje proberen in te schenken.
Jacco van t Ende vond dat een prachtidee, en vroeg gelijk om een biertje of twee.
Eer het feestje was, was er een hoop te verkeren, maar uiteindelijk hebben we het kunnen realiseren!
Het toestel stond in Zutphen, met de kop naar Rijssen, vanaf daar zou Marcel ons de lucht in hijsen.
We moesten natuurlijk ook wat fourageren, dan hadden we op de reis ook wat te verteren.
Cees Nijdeken kwam, tot ieders behagen, met honderd zoute visjes aangedragen.
Daar kwamen Peter de Haan en Michel Verweij met een boordmitrailleur aansjouwen,
“De verdediging, daarvoor kan je op ons bouwen!”
“En gaat de vijand met verstek, schieten we een gewoon een paar kleiduiven lek”
Henri Diks, zingende uit volle borst, duwde een kruiwagen vol bitterballen en harde worst.
Paspoorten waren niet nodig, ieder had zijn identiteit, een nummer op de ruggen, door Gert Krab er op gekrijt.
De vrouw van Jelle Jellema had een mooie cake gebakken en keurig gesneden in dikke plakken. Frederik Dekker kwam nog met een kudden schapen aan, maar die hebben we maar in Zutphen laten staan.
En Daan Westeneng kwam op het laatste moment, onder begeleiding van een politieagent.
Het feestlied “ Duivenmelkers , verenigt u nu” klonk helder luid,
Honderdstemmig de kelen uit!
Diegeen die geen plaats hadden gevonden, werden op de vliegervleugels vastgebonden!
Gelukkig had Martin de Poorter daar aan gedacht, en had een trost touwen meegebracht.
En eindelijk was het moment dan daar gekomen dat we de lucht in zouden stomen!
Marcel riep met blijde zin “ Daar geetie dan, de beuk er in!”
“ Ik slingere” riep Johan Hamstra “ de bak wel op gang”
En ja hoor.. de motor sloeg aan!
Marcel pakte het vliegtuig stuur.. en daar begon ons avontuur!
De startbaan was niet heel erg lang, dus het moest meteen met volle gang.
Daar vloog Marcel nipt over de Zutphense kerktoren,
t was erg stil.. je kon een speld vallen horen.
Ria Luesink had het niet meer.. “ deur de lochziekte dut mie alles zeer!” En zonder dat ene t murk.. speeg ze over dr eign jurk.
Klaasje Beute was nog het rustigste van allemaal, zij had een bol wol en een haak van staal. Ze zat iets later tussen twee knappe knapen.. een truitje voor haar Gert Jan te haken.
Intussen bleek het vliegtuig steeds harder te gaan, Marcel vloog alsof hij nooit anders had gedaan.
Maar goed, we zaten met ons allen een beetje naar beneden te turen, en vroegen ons af hoe lang het nog zou duren.
Net toen Gerrit Knol wilde gaan informeren, zagen we binnen de kortste keren,
de parkeerplaats van de feestzaal al onder onze voeten, hoe zouden we nu naar benden moeten?
En het is echt waar…. Hans Eijerkamp stond met de vlaggen al klaar!
We zakten langzaam naar beneden en zagen dat de auto’s over de weg heen reden.
Maar Marcel wilde, met het zweet blank in zijn handen,
precies op de parkeer plaats landen.
Net iets te laat nam hij zijn voetje van het gas,
en klapten we finaal door het voordeurglas!
En door die klap ben ik ongeregeld,
vierkant uit mijn bed gekegeld.
Ik werd wakker van die harde klap,
maar er iets wat ik niet snap..
Heeft deze droom nu een moraal?
Wat is de zin van dit verhaal?
We gaan samen op de vlucht. De vlucht van ons leven, de vlucht van onze hobby. Maar beide keren moeten we het samen doen! Groot, klein. Arm, rijk. Man, vrouw. Hobbyist of commercieel. Optimistisch of depressief. Blank of donker. We moeten het samen doen!
Laten we er een mooie vlucht van maken…
Samen maken we er een mooie vlucht van!
xx Es
