Lieve Oma…

Als u mij 25 jaar geleden had verteld dat ik met mijn buurjongen zou trouwen… had ik u gevraagd of u niet helemaal bij u hoofd was.

Als u mij 15 jaar geleden verteld had dat mijn buurjongen Wilco en ik twee dochters zouden krijgen die zouden gaan voetballen op het hogere niveau had ik u uitgelachen, wij.. als echte paardenmensen… dat bestond niet!

Als u mij 5 jaar geleden verteld zou hebben dat ik mijn werk zou maken van duiven en daarna besmet zou raken met het virus… had ik u nog veel harder uitgelachen. Onmogelijk!

Als u mij een jaar geleden had gezegd dat wij op duivensport niveau zulke grote passen zouden gaan nemen, had ik u waarschijnlijk volledig uitgelachen en had ik dat weggewimpeld.

De allereerste vlucht van het nieuwe seizoen was er nog geen enkele aanleiding toe. In de vereniging werd nog net het laatste blad gehaald maar voor rest gingen we er overal kats onderdoor. En ik zie Wilco en mij nog zo staan bekken bij de hokken…

“ Helemaal fout, wordt niks meer dit jaar, een blammage met een paar beste woordelijke uitspattingen erachteraan.. het was allemaal al gebeurd voor de rest van het seizoen volgens Wilco.

En ik werd spontaan hellig, “ wat is dat nou van onwies gezever?” “ K zou ze dan gewoon niet meer gaan korven als het geen zin meer heeft!”

“ Wat lullie noe dan toch weer dom?” vroeg Wilco mij. “ Nou ast geen zin meer hef, hoei dr toch ook geen tiet meer in te steekn” antwoorrde ik hem.

“ Wie proat er noen onwies?” reageeerde hij weer.

Het was al snel een feit… de eerste vlucht creëerde een beste echtelijke ruzie voor de duivenhokken, in het zicht van onze gevleugelde vrienden. Als u mij dat verteld had 10 jaar geleden…

En natuurlijk is de teleurstelling erg groot als je er zoveel aan gedaan hebt.

Het grote verschil tussen Wilco en mij is dat ik dingen breder zie, soort van helicopter view heb. Wilco ziet het moment.. het moment supreme. En daar botst het!

Een halve dag later, als alles bezonken is, gaan we evalueren. Wat ging er fout, waar zou het aan kunnen liggen? Is er een logische verklaring voor?

We waren het al snel eens dat de emoties hoog opliepen voor het hok en spraken af dat we elkaar zouden laten gaan op zulke momenten.

We praten zo veel over duiven samen, vullen elkaar perfect aan, Wilco met zijn ervaring en ik die alles wil beredeneren en wil testen. Soms was mijn beredenatie goed, maar werkte het in de praktijk niet, soms was jarenlange ervaring prima maar was een andere redenatie een stap vooruit. Maar als de adrenaline gaat opspelen valt alles heel even weg en daar zit bij ons een wezenlijk verschil in het reageren daarop. Ik kan rete slecht tegen gelijk de doemscenario’s opnoemen, alsof er geen helder licht meer is aan het einde van de donkere gang, geen visie meer zien. En Wilco moet op dat moment de beredenaties niet… die bekijkt het moment. En als dat een fiasco is.. is het een fiasco.

Zoals ik al zei, de jonge duiven waren dit jaar voor mij. En het is goed gegaan. Maar boven dat, ik heb er zoveel plezier aan beleeft! Het was wel eens stunten met tijd, maar nooit een ballast om het hok in te gaan. Want altijd werd ik warm verwelkomd door een grote selectie duiven die mij bevlogen om maar ergens een plekje te kunnen bemachtigen op mijn lichaam. Een beste flatse stront in de haren, stront op mijn armen en benen, maar het deed me niks,het was alsof het poep in de luiers van mijn eigen baby’s was. Het was niet vies, sterker.. ik was er trots op!

Heb een enorme band opgebouwd met mijn spruitjes zoals ik ze altijd noemde, met het trainen liet ik me niet buiten zien want dan was de concentratie niet meer daar, dan zagen ze het vrouwtje.

Je kunt jonge duiven overal krijgen waar je ze wil, als je maar geduld hebt en besef hebt van kunnen en niet-kunnen. Niet naar eigen maatstaven meten, maar naar de meter van de jonge duif. Uitdagen en uitgedaagd worden.

Ik ben wel eens honderden meters de weilanden hier ingelopen, zeker wetende dat mn spruitenspul me na zouden vliegen en dat deden ze. Wat ik er aan had? Feitelijk niets , ja een paar natte voeten maar een geweldig gevoel dat ze t vrouwtje wel in de gaten hielden wat nog meer binding geeft.

Ik weet dat heel veel mensen mij uitlachen hoe ik met mijn spruitjes spul omga. Hoe ik dingen zie, beleef en bekijk. Als ik er heel diep over nadenk moet ik zelf soms om me zelf lachen.

Ik schreef ooit eens op een website dat ik me liet opnemen in de populatie duiven. Daar is om gelachen.. dat weet ik. Maar ik sta daar nog steeds achter… Ik moet worden geaccepteerd in de groep en niet andersom. De jonge duif moet mij accepteren in het hok als duif. Dan pas kan ik resultaten boeken.

Ik heb een foto.. als u die foto ziet denkt u, Esther heeft een pinda tussen de tanden en de duif pakt die. Maar niets is minder waar.. als u op dat moment die duif op uw schouders had gehad had u geweten.. die wil uit de krop voeren..

En ja nu lacht u en denkt.. Die Es maakt het bont. Ja.. dat maak ik het ook denk ik. Maar het is voor mij een feit.

Toen ik met de jonge spruiten begon, had ik een plan. Daar ben ik niet van afgeweken. Het plan heeft een paar facetten: Binding, gezondheid, voeren, leren en bewijzen.

Ik wilde me met de spruitjes binden, het vertrouwen geven. heb uren met ze doorgebracht in het hok en ik zal u vertellen… heb nooit, echt nooit een duif gepakt om te voelen, ik wou het vertrouwen voelen. Ik wou het karakter leren kennen. Voelen kan altijd nog.

Voor de eerste opleringen thuis heeft de dierenarts de duiven nagekeken. Ze moeten al gezond zijn als ze gaan “oefenen”. Toevallig heb ik vanmorgen hardgelopen terwijl ik vrij heftig verkouden ben.. nou ik wist ten eerste niet dat ik zulke groene kleuren kon produceren, maar wat had ik het benauwd.. door een paar van die groen kleurige flodders die in mijn holtes hun schuilplaats hadden gevonden liep ik ook gewoon achteraan in de loopgroep. Het is dat er een trainer bij liep anders had ik waarschijnlijk de moed opgegeven.

Ik heb never nooit op honger laten leren. Voeren voeren voeren….mijn mening .. Wie voor 75 kilometer, 75 gram voert… komt tekort als de duif per ongeluk door een probleempje 100 kilometer moet vliegen. Welgeteld 25 gram! En de verloren 25 kilometer voer, vermeerderd met het nog te vliegen aantal kilometers van aankomende week ( dus ook voer)…dat voer je er niet meer aan in een week, uitgaande van het meest positieve en niet wederom 25 kilometer ( of nog meer) omvliegen. Jonge duiven hebben reserves nodig! Liever een te dikke duif aan de start dan een magere. Het uiteindelijke doel is ten slotte inzetten op latere leeftijd! Dan moeten ze ten eerste thuis kunnen komen. Ook daar is iedereen het niet mee eens.. maar zo zie ik het.

Dan komen we bij leren.. tja.. Mijn motto daarin is, domme duiven maak je niet slim, maar slimme duiven kan je wel dom houden… De eerste keren liet wilco ze twee kilometer verder één voor één los. Het duurde ook twee uur eer de eerste thuis was. En dat deden we een paar keer. Daarna in groepen, groep A één voor één, groep b, c en d in massa. Week later ging groep B één voor één. Vanaf verschillende locaties vlak bij huis. Puur om te leren oriënteren en het zelfvertrouwen te creëren om alleen thuis te komen. T vrouwtje stond bij thuiskomst altijd klaar met een pinda, al dan niet vol zenuwen omdat het zo lang duurde.

En op een gegeven moment weet je precies waar je spruitjes staan.. of ze ergens wel- of juist niet klaar voor zijn. Dat kan ik niet uitleggen… dat is een stukje gevoel.. Ik heb ze wel eens terug laten komen per auto dat ik het niet verantwoord vond. Ze zijn ook wel eens in de regen gelost in Houten.. wetende dat het goed zou komen.. en het kwam goed. Het gevoel hebben dat ze “ er klaar voor zijn” En daarmee moeilijke vluchten aankunnen.

De grootste valkuil daarin is… “ Het willen” Ik denk dat je altijd bewust moet zijn waar je duif staat.. en niet waar je zelf staat. Is je ploeg jonkies er echt klaar voor?? Of wil jij het graag?

Een balans vinden in willen en kunnen.. Nooit iets doen omdat u zelf iets wilt, die emotie is een grote boosdoener in mijn ogen. Mijn spruitjes zijn heel , echt heel vaak weg geweest. De verliezen waren nihil. Dat kan volgend jaar wel anders zijn met dezelfde aanpak. Vraag mij niet waar dat in zit, maar ik voel me goed bij deze aanpak.

Het lonkt natuurlijk enorm om te presteren met jonge duiven, bij mij niet anders. Maar daar komt weer het verschil met Wilco en mij om de hoek… helicopterview en relativeren, verder kijken dan het moment waar in je zit.

MIJN hoofddoel van mijn jongen duiven is een balans te vinden tussen leren en presteren. Mijn jonge duiven zijn de duiven van de toekomst van Wilco. Ik mag niet die duif op het spel zetten omdat ik het zo graag wil… die duif kan van grote waarde zijn als oude duif.

Bles… een prachtige doffer.. Een zeker weten bruikbare duif voor Wilco volgend jaar. Stond in de top 10 van de SFG duifkampioen. Had een reële kans om duifkampioen te worden.. ik heb Creil niet gespeeld.. t voelde niet goed. Op een gegeven moment voel je dat de koek op is, dat je niet iets moet doen omdat je het zelf zo graag wil. Noem het investeren in de toekomst door te sparen.. door te weten waar de grenzen zijn.

Bewijzen.. IK wil niets bewijzen.. ik wil mijn spruitjes laten bewijzen. Hun het zelfvertrouwen geven dat ze het kunnen, dat ze op de plank vallen en hun borst naar voren steken en eigenlijk zeggen.. Kijk Baas!! Dit kan ik ! Heb je het wel gezien?? Ze op een hoger podium zetten door beloning en waarderen wat ze hebben gedaan., dat ze geen ringnummertje zijn maar een waardige duif.

Investeren in de toekomst..

Deze week draag ik “mijn spruitjes over” aan Wilco. Mijn spruitjes… alsof ik een kleuterjuf ben die de kleutertjes heeft klaargestoomd voor het basisonderwijs en ze nu na veel kleuren, knippen en plakken echt gaan leren schrijven.

Ik weet zeker, echt heel zeker, dat Wilco aankomende jaar een prachtige ploeg duiven heeft om mee te vliegen. Ervaren maar zeker bruikbare dieren. Ik weet ook zeker dat ik nog heel vaak even in het domein van Wilco ga komen om Bles gedag te zeggen. Om nog even de nageltjes van de 340 in m’n benen te voelen. Om te kijken hoe t Spikkel2 vergaat. Of de 343 nog steeds maar aan 1 kant een witte pen heeft, of de witte pindavreter nog steeds zo gulzig is. En of ik gelijk ga krijgen dat “ De Schimmel met het aparte oog” een topper gaat worden. Of ze me nog kennen… of ze nog de moeite willen nemen op mn schouder te komen zitten.. of ik nog tot de populatie behoor…

We hebben niet 1, niet 2 maar 10 sprongen gemaakt ten opzichte van vorig jaar! Ik ga geen lijst van resultaten opschrijven, maar ze waren gewoon goed! Buiten het feit dat ik van mening ben dat Wilco en ik een geweldig leuk team zijn, we door converseren een heel eind zijn gekomen en we beiden onze energie er in gestoken hebben op onze eigen manier, waar we elkaar in respecteerden, wil ik graag de mensen vermelden die hier zeker hun bijdrage in gehad hebben. Onze TT duif Eibertje, een kruising tussen een gekregen duif van Harm Vredeveld en een geleende duif van Eijerkamp. Onze beste jonge duif, Bles, een kruising tussen een geleende duif van Wout van Weeghel en een bonaankoop van GJ Berghorst en Zoon . De duif van “ Team Sunkissed” die de semi finale won in Portugal, een duif uit de kruising Dick Boer x Vredeveld. En mijn allergrootte trots “ Buckie”.. gekregen van Martijn en Buck de Kruijf. De meest intelligente duif die ik ook heb gezien , het meest trots op was maar helaas is overleden. De tips en urenlange gesprekken met Harm Vredeveld en Henk Jurriens als we even op een kruispunt stonden. De anonieme melkers die mij uitgelachen hebben maar zonder dat ze het zelf wisten mij enorm wisten te prikkelen en te stimuleren, tot aan inwendige woede toe. Onze dierenarts die al de tijd nam voor ons, voor onze duiven.

En als laatste… waarom we onze TT duif Eibertje noemden..
Als je alles van te voren wist…

Mijn enige, maar allerliefste en meest gerespecteerde oma Eibertje Spaan.. overleed vlak voor dat Wilco en ik gingen trouwen in december ’97. Ze zou op 6 juni van dit jaar 90 jaar zijn geworden.
Op 6 juni vliegt de “790” teletekst…

Als mijn allerliefste Oma mij 25 jaar geleden had verteld dat ik zoveel mooie en lieve mensen zou leren kennen door bepaalde keuzes en het lot van het leven, dat ik zou converseren met de man van mijn leven over postduiven en nog heel veel meer.., twee prachtige maar bovenal lieve voetbalsters op de wereld zou zetten, die nog zelfstandiger zijn dan ik zelf en een zelf vertrouwen hebben waar een ieder U tegen zegt, een duif naar Oma zou vernoemen en stukjes zou schrijven die door menigeen gelezen zou worden, dat ik een gelukzaligen gevoel zou halen uit alles wat ik doe maar boven al vreugde uit het leven zou kunnen halen en zou genieten van mijn leven met iedereen die daar in hoort..

Dan had ik gezegd… “ Lieve Oma.. ik doe het ervoor!”