Melun 2016

Melun 2016, iets wat Voltooide Verleden Tijd had moeten zijn.. werd Onvoltooid Toekomstige Tijd.

Tijd.. wat is tijd? Tijd is heel veel, maar nog veel meer niets…

Ik was een spruitje van een jaar of 9 toen ik bij Wilco thuis kwam, als vriendinnetje van Natalie, het jongere zusje van Wilco.

Beiden druk met pony’s, nooit lettende op duifjes die rond vlogen boven de pony stal.. ik had er domweg geen aandacht, laat staan belangstellling voor.

De jaren verstreken, ponywedstrijden hier, wedstrijden daar… mijn pa en ma gingen mee, of Wilco ging mee, of Wilco’s vader Arie.

Toen ik een jaar of 17 was, kwam ik ineens anders binnen dan alleen het vriendinnetje van Natalie, ik kwam binnen als het vriendinnetje van Wilco. Hij wonende op 41, ik op 28 in dezelfde straat.

Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat we bij Oma Visch zaten.. ik als vriendinnetje die ondertussen de pony ingeruild had voor een paard… Met Wilco die duiven had samen met Arie.

De vlucht was verplaatst ( of zoiets..) naar de zondag .. en óf Wilco, óf Arie liep af en aan naar de duivenhokken die tegenover het huis van Oma stonden.

Toen ik 20 was, werd ik “officieel” schoondochter en schoonzus. Wilco had de duivensport vaarwel gezegd en we stichten samen een mooi gezinnetje, 2 geweldige dochters werden geboren.

De paardensport werd uitgebreid.. naast actief rijden gingen Wilco en ik ook fokken met aangekochte paarden en liepen keuringen af en aan. Ster, Preferent, we hadden maar 1 missie… groot worden in de paardensport.

Twee maal zwanger besteeg ik mijn paard, allemaal nog aan de Lageweg, het land van Arie waar de stallen zich bevonden. En ik wist zeker.. onze kinderen zouden we het met de paplepel al ingieten… paarden!

In 2004 verruilden we ons zelf gebouwde huisje voor een bouwval verderop op het dorp. We moesten enorm hard werken om van niets “iets” te maken maar er lag een stukje land bij. De schare KWPN-ers werd uitgebreid met Welshjes, mede door zwagerlief Frank die ons Butterfly verkocht.. het mooiste witte pony’tje die voorbestemd was voor onze oudste spruit Ashley en wellicht ook nog voor Kayleigh die 2 jaar jonger was.

Dat Ashley en Kayleigh meer oog en gevoel voor de bal had, konden we toen nog niet bevroeden.

Ik vond kipjes wel leuk, dus ik stelde een paar Welsumer kippen aan die zolang we nog aan het verbouwen waren, moesten verblijven in een oude kweekkas.

Maar het was Arie, die ergens in het voorjaar van 2006 aan kwam zetten met een mand jonge duiven.

Letterlijk zei hij: “Jij weet altijd goed hoe het moet” … en hij gaf de mand met jonge duiven aan Wilco.

De duiven gingen bij mijn kippen in, andere ruimtes waren er niet.

Ik vond het allemaal wel prima.. duiven… leuk, gezellig om het huis. Niet veel later zou mij blijken dat er een speciaal hok voor moest komen!

En dat hok kwam er ook. En hok werd hokken.

Paarden kromp in, mede doordat de meiden gingen ballen, Wilco wederom met duiven was begonnen.

Nog steeds bezig met ons huis en alle drukte er omheen besloot ik in 2006 mijn paard te verkopen ( iets wat ik achteraf noooit had moeten doen).

Iedereen in huize Bultman had een hobby… en ik lag een beetje met kippen te rommelen…

Arie, net geopereerd aan zijn hart, had duiven verkocht. via internet. Wilco, net geopereerd aan een Hernia mocht niet auto rijden.

Esther, niks hebbende met duiven, heeft de duiven naar twee kopers gebracht.

Daar werd Duivendirect geboren. We praten over januari 2011.

De duivensport breidde zich uit en ik ging me met de gevleugelde vrienden bemoeien. Totaal geen verstande hebbende van duiven.

Als Duivendirect ontmoette ik mensen, ik ging van “hoefbevangenheid” naar “parymyxo” en van “ dekken” naar “drijven” Ik had van elke term praktisch nog nooit gehoord.

Ik ontwikkelde me verder en kreeg in 2015 mijn eigen “jongen vlieghok” op erve Bultman.

Arie keek het vanaf de zijkant aan, als hardspelende man in de jaren ’80 en ’90 was hij toch wel de ervaringsdeskundige! Hij zei niet hoe ik het moest doen, hij liet gewoon wat tips en trucs vallen, tussen neus en lippen door.

2015 ging boven verwachting.. zo hoog dat ik zelfs in 2016 wederom het jongenhok mocht gaan doen op erve Bultman. Ja het ging dan wel op mijn manier.. maar mijn manier bleek toch ook niet zo heel slecht.

Het is februari 2016.

Ik kom thuis van SAMDPR Zuid Afrika en krijg te horen dat bij Arie wederom kanker is geconstateerd. Het ziet er niet goed uit. Een ieder die hetzelfde meemaakte, weet hoe dat voelt… uitleggen kan ik het niet.

Tegelijkertijd krijgen Wilco en ik mee dat er diverse praatjes gaan.

Van twee kanten worden we aangevallen. Enerzijds is het de kanker bij Arie, die wij als persoon niet kunnen bestrijden hoe graag we hadden gewild. Anderzijds is het de kanker onder de mensen die uit willen zaaien die we wel kunnen bestrijden!

Op dat moment heb ik mij voorgenomen… Hoe het geschied… geschied het… maar ik ga iedereen de mond snoeren met mn jonkies!

Ik heb heel hard gewerkt aan mn spruitjes. Heb alles zelf gedaan, echt alles. krabben, voeren, trainen. Heb uren in mn hokje gezeten om maar het gedrag te observeren, daarin te kunnen participeren. Wat zie ik??? Wat doe ik?? Wat moet ik doen???

Heb lieve vrienden geappt.. en om raad gevraagd.

Arie werd steeds zieker… de duiven steeds beter.

In een heel klein zonnetje eind juli op ons tuinset babbel ik met Arie over mn spruitjes.

Het is zondag 21 augustus. De duiven zijn er klaar voor denk ik. Melun is in aantocht!

Nog nooit heeft een jonge duif er op erve Bultman er zo voor gestaan. Zo vitaal.. zo krachtig.. zonder troep of zooi.. maar met al mijn liefde en strijdvaardigheid.

Onzeker als ik ben laat ik mensen over mijn duiven heen kijken..

“Es.. ze zijn er klaar voor..”

Het is nog steeds zondag 21 augustus…

We spreken af…Arie en Ina komen kijken met Melun, we gaan de BBQ aan steken. Hopende op een vroege duif. Zou zo mooi zijn.

Het is dinsdag 23 augustus

Arie wordt met de ambulance naar VU Amsterdam gebracht.. het gaat niet goed..helemaal niet goed

Het is woensdag 24 augustus

Het NPO blaast de Nationale NPO af. Ik ben zoooooo teleurgesteld.

Arie komt zaterdag kijken! We gaan de BQQ aansteken!!

Misschien komt Arie dan niet kijken… maar dan kunnen we het ieder geval nog vertellen hoe het gegaan is!

Het is vrijdag 26 augustus

In het bijzijn van zijn familie gaat Arie op naar zijn laatste vlucht naar zijn Hemelse Vader waar hij zijn rust zal gaan vinden.

Op het moment van inkorven van anderen voor de natour, biggelen ons de tranen over de wangen.

Het gaat donderdag 1 september worden…

Bij gezondheid en leven, gaan wij onze vader, schoonvader en opa begraven.

Maar we hebben vast besloten Melun te gaan korven, al is het een laatste eer die we mogen bewijzen.

Of het een vroege moge zijn of een late.. de eerste die op de plank valt.. heet Arie… als is het een duivin. En hoe goed of slecht het duifje vliegt.. het blijft zolang het leeft bij ons…

Onvoltooid verleden tijd, wordt voltooid toekomstige tijd… eeuwig!

Melun zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn…

Al de weg leidt mij mijn Heiland
door al ’t aardse stormgebruis,
en volkomen vreugde wacht mij,
in het zalig vaderhuis

Als ‘k mijn kroon, die Hij zal geven
Aan Zijn voeten nederleg
zal mijn lied voor eeuwig wezen:
“Jezus leidde m’ al de weg”

Arie werd 66 jaar..